Levenslessen langs de Autobahn

Door Dick.

Tijdens het herstellen van mijn tweede knie-operatie had ik me opgegeven voor dit fietsweekend in de Eifel. Dit doel motiveerde mij enorm ook al was het herstel niet optimaal na drie ontstekingen in mijn knie. Maar het fietsen ging goed en zonder pijn dus ik had er zin in.

De relatie met mijn vrouw was niet best de weken voor het vertrek naar Duitsland. Ergens in mijn hoofd hoorde ik zelfs een stem die zei dat ik net zo goed in de Eifel kon blijven als het daar beter was.  
Maar goed, mijn doel was lekker fietsen. Natuurlijk wist ik dat er ook over God gepraat zou worden, net zoals op de twee karakterweekenden waar ik aan heb meegedaan, maar ik was er voor het fietsen. 
Het antwoord op de vraag ‘waarom ben je hier?’ die gesteld werd tijdens de eerste overdenking was dan ook simpel; Fietsen natuurlijk.

Tijdens het weekend werden de vier G’s behandeld; God, gezin, gemeente en gerechtigheid. Die tweede kwam wel even binnen. Luisterde ik altijd wel oprecht en aandachtig of was ik bij het  luisteren naar mijn vrouw en kinderen alweer ergens anders met mijn gedachten? Deze vraag liet me het hele weekend niet meer los, maar zonder dat ik een antwoord vond.

Na drie prachtig dagen, lekker fietsen, goede gesprekken en mooie getuigenissen gingen we weer op huis aan. Vol goede moed reden we op de Autobahn, richting het noorden op naar huis en mijn gezin. Totdat we ergens bij Düsseldorf even op de rem moesten voor een kleine file. Mijn collega-chauffeur moest even terug schakelen naar de 1 en kreeg hem niet meer uit de versnelling. Toen begon het! Gelijk naar de kant en op een verlaten parkeerterrein de ANWB gebeld. Die vertelde dat ik niet verzekerd was in het buitenland en ik moest me zelf maar redden. De Duitse wegenwacht was gelukkig wat vriendelijker maar attendeerde regelmatig dat er wel betaald moest worden. Een optie om ons naar Venlo te brengen over de grens was te duur. Een sleepwagen uit de thuis regio op zondag was eveneens geen optie. Daar stonden we.

Uiteindelijk besloten we dat mijn reisgenoot opgehaald zou worden en ik zou in Düsseldorf blijven voor de reparatie. Een hotel geboekt met een code van de kamer dat eindigde op 666 wat een lach en veel vraagtekens op leverde. Na een slechte nacht door een mix van airco en veel verkeer belande ik aan het ontbijt. En na het ontbijt ging ik ‘s morgens vroeg op de knieën. “Heer…. ik snap er helemaal niks van, wat doe ik hier in een wildvreemde stad, alleen, met een kapotte auto die net een week van te voren een APK beurt heeft gehad?” 
Op dat moment herinnerde ik me de zin die ik uitgesproken had om maar langer weg te blijven van mijn gezin. Vol berouw en met stomheid geslagen vroeg ik om vergeving naast mijn hotelbed. Tijdens het bidden ontving ik de gedachte ‘je zult vanochtend weer huiswaarts keren’, dat deed me weer een beetje goed.

Na twee uur wachten was mijn bus weer klaar en kon ik, na een flinke rekening betaald te hebben, weer richting huis. Met een dieper verlangen om thuis te zijn dan het eerste deel van mijn reis.
Een wijze en zeer dure les die achteraf, het meer dan waard was en mijn vrouw en ik en het gezin weer dichter bij elkaar heeft gebracht.