Elfstedentocht

Friesland
Elf steden
Elf mannen samen
Van uitzien naar afzien
Verwachtingsvol

Wind, wind en nog eens wind. Vanaf Dokkum is het stoempen tegen windkracht 5. Al snel vormen zich de eerste waaiers. Het wordt zenuwachtig gedoe over de Friese fietspaden. Deze zijn namelijk vandaag vol gestroomd met wielertoeristen die allemaal op hun beurt een plekje uit de wind zoeken. En die wind, die gaat niet liggen voor de rest van de dag. Voor ongeveer 120 kilometer vinden we onze weg tegen de wind in. We hadden een andere verwachting van deze dag…

Wat hadden we dan verwacht? Waar hoopten we op? Daarover spraken we de avond voorafgaand aan de elfstedentocht. Het was namelijk 1e Pinksterdag. En, pinksteren is wat mij betreft het feest van de verwachting. De Heilige Geest werd zo’n 2000 jaar geleden uitgestort. Wat zou dit brengen? Wat mochten Petrus en de zijnen ervan verwachten? En ik? Wat verwacht ik er in deze tijd van?

Jezus heeft ons gezegd dat wij ongeremd mogen verwachten. Althans, dat is mijn interpretatie van wat er in Lucas 11: 5-13 staat. God onze Vader zal ons niets onthouden. Wij mogen alles vragen; alles verwachten van Hem. Ja zelfs onbeschaamd mogen wij aandringen. Daar zit iets ongeremds in. Ongeremd verwachten.

Ik leer elke dag dat niet alles wat je verwacht je in de schoot geworpen wordt. Ik blijf mij verwonderen over wat er soms op mijn pad gebracht wordt. Zo ook deze 2e Pinksterdag. De dag waar ik naar uit zag. Met elf mannen door het Friese landschap fietsen. De wind jaagt over het land en wij jagen mee. En soms ook niet. Had ik verwacht de hele dag mee te kunnen zitten? Had ik verwacht dat ik door twee Meesterknechten weer netjes teruggebracht werd toen er een flink gat tussen mij en het peloton viel? Had ik verwacht dat ik later op de dag nog circa een uur in mijn eentje op kop zou buffelen om een andere Meesterknecht door een zwaar moment te helpen? Nee, niet verwacht, toch gekregen.

Soms denk ik te klein over de mensen om mij heen, of over mijzelf. Dan wordt ik verrast en verwonder ik mij. En het drong tot mij door dat ik ook te snel te klein denk over God. Wat verwacht ik van Hem? Durf ik te verachten? Of accepteer ik de omstandigheden zoals ze zijn? God nodigt mij uit om ongeremd te verwachten.

Als Meesterknechten begonnen wij zondagavond met het dichten van een Elfje. Elf steden, elf mannen en een dichterlijk elfje. Over fietsen, verwachten en Friesland. En zo sluit ik nu ook af.

God
Grote God
Te klein gedacht
Van verwonderen naar verwachten
Ongeremd…

 

Geschreven door Meesterknecht Bart