Naakt!

Onbevangen en naakt komt een mens op de wereld en naakt gaan we hier weer vandaan ( uit: Aan het einde van de lijn Marco Borsato)

Het is zaterdagmorgen vroeg als we aankomen op het wisselpunt in Noordwijk. Al ruim 36 uur fietsen we het Rondje Nederland van Cycle for Hope.

De vermoeidheid begint toe te slaan en de renners besluiten hun matjes uit te rollen in één van de kleedkamers van de sporthal. Snel nog even een paar uur slaap pakken voordat de laatste etappe begint.

Henri (mijn mede-begeleider) en ik ruimen de laatste dingen op, slapen een uurtje op de achterbank van de bus en besluiten een douche te nemen. Het wordt een gezamenlijke douche in de kleedkamers van diezelfde sporthal. Het doet mij terugdenken aan mijn voetbal tijd. De douche partij na de wedstrijd, met ongeveer 6 man tegelijkertijd de graszoden van je knieën poetsen.

Als ik iets later binnenkom staat Henri al onder de douche en tegenover hem staat nog iemand, laten we hem Frank noemen. Terwijl ik mezelf uitkleed stap ik hun gesprek binnen. Frank vertelt dat hij niet zomaar meedoet aan Cycle for Hope, maar dat hij één van degene is die door het werk van stichting de Hoop weer uitzicht kreeg op herstel. Een verslaving heeft hem in het verleden in een diep dal gebracht, alles kwijt en weinig meer om voor te leven. Hij vertelt de achtergrond van zijn verslaving en opnieuw ben ik onder de indruk. Omdat het een verhaal is dat zo dichtbij komt. Het stopt niet bij ellende, want Frank getuigt ook van het herstel dat hij heeft gevonden door de Meester zelf; Jezus die hoop geeft.

Terwijl ik luister en steeds verder onder de indruk raak van zijn verhaal, zit ik nog steeds op een bankje in de kleedkamer. Ik kijk naar de twee mannen die samen het gesprek voeren. Daar staan ze dan, naakt: twee mannen zo sterk, Henri en Frank. Twee totaal verschillende verhalen die elkaar ontmoeten, onder de douche in een sporthal in Noordwijk. Naakt; geen kleding, geen ‘looks’, niets te verbergen, kwetsbaar. Het zweet afspoelend dat op hun lijf is gekomen doordat zij zich samen inzetten tegen verslaving.

Terwijl ik luister en kijk, dank ik God voor deze ontmoeting en dit getuigenis. Het geheel doet mij denken aan de woorden van de Meester in Mattheus 25:36 Ik was naakt en gij hebt mij gekleed. Kleding hebben Henri en Frank niet letterlijk nodig, hun kledingstukken liggen op het bankje naast mij. Maar het is een moment van totale kwetsbaarheid, onbevangenheid, geen schaamte om elkaars leven te delen. Alsof ze elkaar kleden met de mantel der liefde. Alles verdraagt ze, alles gelooft ze, alles hoopt ze, in alles volhardt ze.( 1 Kor 13:7)

Volharden. Dat hebben wij ook gedaan op de fiets. De gebeurtenis maakt in alles duidelijk waarom wij met de Meesterknecht mee fietsten in de 1200 km Rondje Nederland|Cycle for Hope. Renners die durven dienen is onze lijfspreuk. Dienen: het is een werkwoord dat we vooral ook dichtbij willen houden en niet willen ‘borgen’ in een project of actie. Het gaat om de vraag: Hoe kun jij, vanuit Jezus’ liefde, dienstbaar zijn in jouw eigen omgeving?

Toch weet ik niet hoe het voor jou is, maar iemand zoals Frank kom ik normaal niet als vanzelf tegen in mijn omgeving. In contact komen met de gebrokene is voor de meesten van ons vaak een stap buiten je eigen veilige kring, je eigen comfort zone.

Maar was de Meester zelf niet ook vooral gericht op de kwetsbaren, de gebrokene? En als wij in het spoor van de Meester willen gaan, zouden ook wij dan niet dat voorbeeld moeten volgen? Juist in het gezicht van de gebrokene zien wij het gelaat van de Meester. Cycle for Hope brengt die ontmoeting tot stand. Het gaat ons niet om een groot project, het gaat om Frank! Het was een voorrecht om als Meesterknecht op de fiets te mogen dienen!