Nieuwe Realiteit

De zon schijnt buiten zoals zij nog niet eerder scheen in 2020. De wind zoals we die kenden uit februari is gaan liggen en tot rust gekomen. De omstandigheden om kilometers te pakken op je fiets zijn enorm gunstig en het enige dat ik wil is het daadwerkelijk te gaan doen. En dan is daar het coronavirus die de plannen in de war gooit; de hele wereld is in rep en roer en uit ieder land lees en hoor je de verschillende maatregelen die genomen worden om het de kop in te drukken. Een bizarre gewaarwording.

Om me heen ervaar ik dat iedereen er heel anders en persoonlijk op reageert. Het doet een enorm appèl op hoe we in het leven staan. Wat er bij mensen in de binnenwereld speelt komt naar buiten en het is fascinerend om te zien hoe anders iedereen reageert. En zo ook bij mezelf. Mijn man werkt nu fulltime thuis en gelukkig hadden we voor hem al een kamer als kantoor in gebruik, mijn drie kinderen doen netjes hun schoolwerk aan de keukentafel of aan het tijdelijke bureau dat nu in mijn praktijkruimte staat. En ik ben de pragmaticus die alles in goede banen probeert te leiden en daarbij tussendoor wat werkzaamheden oppak voor mijn eigen bedrijf. Met ups en downs in gemoedstoestanden realiseer ik me dat we met elkaar deze tijd wel door gaan komen, zeker als we nog af en toe eens naar buiten mogen gaan om te wandelen of het allerliefst…..te fietsen.

Ik, als meesterknecht, word nu geacht om alleen te gaan fietsen wat ervoor zorgt dat ik die meesterknecht taak niet fietsend tot uitvoering kan brengen. Onze seizoensopening werd afgelast als ook de cursus wegkapitein die in mijn agenda stond. Jammer. Hoe kan ik in deze tijd dan een meesterknecht zijn? Welke vorm neemt dit nu aan in mijn leven? Hoe kan ik het jaarthema ‘dienen’ tot uiting brengen in mijn leven? Deze vragen spelen door mijn hoofd met name op de momenten als ik toch eens op de fiets stap om in het Noord-Hollandse landschap mijn sporen na te laten. Misschien is het antwoord op deze vragen helemaal niet zo moeilijk. Ik besef me dat, als we in deze tijd terugvallen op de basis van huis en tuin, het misschien genoeg is om ‘er te zijn.’ Veel meer leven in het hier en nu, living in the moment, genieten van wat er nu is en niet zo bezig zijn met doelen, planning, focus, activiteiten, to do lists, agenda’s en andere toekomst zaken. Wat ligt er nu voor handen? Wie heeft er nu een steuntje in de rug nodig? Nu en vandaag is wat we hebben. Had Prediker het daar al niet over zo veel jaren geleden?

Deze nieuwe realiteit waar we simpelweg allemaal mee te maken hebben gekregen maakt dat ik de kleine dingen weer meer waardeer. Mijn fantastische gezin, ons huis, de zon, skype, bordspelletjes, Disneyfilms, de bloesem, de smaken van eten en de vrijheid die ik ervaar van mijn Trek fiets. En nog het allermeest besef ik me dat de basis van mijn geloof nu een groot houvast is. Het komt er nu op aan wat ik geloof en waar mijn geloof op gefundeerd is. Is het gefundeerd op zand of op een vaste rots? Laat ik angst, paniek en stress regeren of blijf ik vertrouwen en geloof uitspreken en geloven? Als je bescherming zoekt bij de Allerhoogste God, ben je helemaal veilig, zoals in een schuilplaats, een veilige burcht. Hij beschermt je onder zijn vleugels, bij Hem bij je veilig. Dat is een realiteit waar ik wel aan wil wennen, waar ik altijd op terug wil vallen en hoe ik als meesterknecht wil leven. Dus back to basic met elkaar, de nieuwe realiteit eigen maken en de basis vasthouden van ‘lees je bijbel, bid elke dag.’ Dan kan ik dit seizoen en deze nieuwe realiteit zien als zaaien voor de nabije toekomst! Vertel aan God wat je nodig hebt en maak je geen zorgen. Dank Hem voor alles, dan kan de vrede van God die alle verstand te boven gaat mijn hart en mijn gedachten beschermen. Wát een belofte en hoe toepasselijk voor nu!

Irene Maas