Ongeremd afdalen

Heel even denk ik aan afstappen…, alles doet zeer en de energie haal ik ook al niet meer uit een gelletje… Maar nee, ik kies er voor de pedalen rond te laten gaan, ook al doet alles pijn. Afstappen is geen optie! De weg gaat omhoog, stijl omhoog, bij iedere haarspeldbocht wordt mijn uitzicht mooier en ik kies er voor mijn focus op de top te houden. Ik moet en zal die top bereiken, zonder af te stappen.

De ervaring van een aantal jaren geleden in Frankrijk ( de Vogezen) komt bij me boven als ik de seizoenopening van de Meesterknecht voorbereid. Diep van binnen heb ik nog steeds dezelfde drive, zeker als het gaat om sportieve prestaties. Maar mijn fiets bungelt al tijden aan een paar haken in de schuur. Mijn lijf en geest worstelen al jaren (en dat zal menselijk gesproken ook zo blijven) met een chronische botontsteking. Soms heb ik periodes dat ik ook weer uit mag kijken naar de top. Zo fietste ik vorig jaar nog Limburgs Mooiste ( vraag niet hoe…) en liep ik in november een halve marathon. Maar vaak komt mijn lijf vervolgens weer in een ongeremde afdaling. De top was te hoog, de weg te stijl en de afstand niet haalbaar, waarom ben ik toch zo eigenwijs? Wat is dat toch, dat consolidatie, of misschien zelfs de weg naar beneden zo lastig te accepteren is?

Velen van jullie vragen dan tijdens een activiteit van de Meesterknecht aan mij: Vind je het dan niet lastig dat je zelf niet kunt fietsen? JA tuurlijk! Maar ook: NEE helemaal niet. Ja natuurlijk maak ik zelf ook het liefst kilometers. Maar ook: Nee, omdat het is wat het is, de strijd daartegen heeft geen zin. Sterker nog, het fysieke ongemak maakt mij kwetsbaarder en ik heb daar veel van geleerd (hoe gek het misschien ook klinkt). Het leert mij dat de top niet altijd haalbaar is, de weg niet altijd omhoog gaat. Dat ‘afdalen’ naar kwetsbaarheid mij een completer mens maakt, waar meer ruimte is voor (hulp van) de ander. Het leert mij dat het leven niet altijd maakbaar is. Maar bovenal leert het mij dat niet ik de controle heb, maar Hij.

En weet je wat ik nu misschien nog wel het mooiste vind. Ook deze weg mag er zijn binnen de Meesterknecht! Prestatie is slechts één van onze pijlers, maar als dat fysiek even niet kan, geniet ik nog steeds volop van inspiratie, relatie en de prestatie van anderen! Samen ongeremd klimmen en afdalen! Ik geniet daar van!
Ongeremde uitdagingen op de fiets. Is het beeld te vergelijken met ons leven naast de fiets? Ook daar loopt de weg omhoog, dingen kunnen altijd beter, je huis kan altijd groter, net als de auto. En je fiets kan altijd luxer. De agenda kan altijd voller en op je werk knijp je ook maar niet in de remmen, want het zou kunnen betekenen dat de top uit zicht raakt… Een nieuw seizoen: ongeremd klimmen naar grote hoogte!?

Gert

p.s. Na twee jaar enthousiaste verhalen delen van mijn kant, gaan we nu met een team uit mijn kerkelijke gemeente in Heerde naar de Hoogtestage in de Vogezen. En als je twee jaar aandringt kun je op het moment suprême niet achterblijven. De fiets is inmiddels van de haken…. Een nieuw seizoen: We gaan er weer voor!