Solorit

Fietsen; twee pedalen, rem, een zadel en een stuur,
Krom voorover gebogen je gemiddelde per uur,
Versnellingen ratelen – ketting draait strak,
Pedaalslagen groot – je voelt je op je gemak,
Zweet druppelt vanaf je voorhoofd,
Waait hard je blijft bewegen maar geloofd,
Het einde lijkt inzicht de wind draait in je rug,
Tempo wordt opgevoerd je rijdt vliegensvlug,
Gemiddelde wordt langzaam weer omhoog geschroefd,
Elke training je hartslag weer beproefd,
“Alleen”, fietsen is op dit moment een must,
Niemand om je heen, stilte, het is een lust,
Zakdoek mee om het snot op te vangen,
Geen gepraat, geen gezeur maar onbevangen,
Gefocust op jezelf en ver in gedachten,
Leven gaat voorbij wat kun je verwachten,
Vrienden houden je niet meer uit de wind,
De weg wordt smaller, banden vinden het grint,
De snelheid gaat weer naar beneden,
Gedachten vullen het verleden,
De tred blijft maar de benen worden zwaar,
Hartslag stijgt – regels van de overheid openbaar,
Afstand —– binnen blijven—– fiets alleen,
De verzuring wordt je grootste probleem,
Je dendert door ritme blijft strak,
Niemand voor, niemand achter, je voelt je wrak,
Even wordt je op de proef gesteld,
Tegenslagen, corona virus, gezin, al dat geweld,
Maar waar de tegenslagen zich op richt,
Is er op het einde van de rit altijd weer licht,
Bij aankomst thuis check je de tijden,
Het gemiddelde lager dan anders maar doet verblijden,
Alleen is zwaarder dan je had verwacht,
Het seizoen is anders dan je tevoren had bedacht,
Maar onderweg was de natuur nog altijd even mooi,
En in je hoofd weer rust want dat was een zooi,
Kijk vooruit, blijf trappen in dit onvoorspelbare leven,
Zodat je op God gericht mag blijven en altijd mag geven,
Lichamelijk en geestelijk blijft het altijd een strijd,
Denk niet alleen – dit probleem is wereldwijd.

Van onze dichtende Meesterknecht, Dick Zuidema