Tijd en Tempo
Twee woorden fascineren mij. Ze zetten mij stil, ze duwen mij voort.
Ze horen bij het leven, ze zijn er altijd, vast en ook weer vluchtig.
Tijd en Tempo
Tijd. Op tijd zijn. Wie mij een beetje kent weet dat ik ‘van op tijd komen ben’. De ‘tijd vergeten’ ken ik eigenlijk niet. Tempo. Wie mij al wat beter kent, weet dat ik niet de snelste ben. Wat dit betekent voor een georganiseerde toertocht?
- Op tijd van start. Ik gooi in de app-groep de starttijd en reken meteen uit hoe laat ik van huis moet. We starten rond 9.15 uur, iedereen is op tijd ?
- Tijd nemen voor een goed gesprek. Voor, tijdens en na het fietsen. Echte aandacht maakt dat je in korte tijd heel wat te weten komt, leuk om nieuwe mensen te leren kennen en te merken dat ieder enthousiast is over het samen fietsen.
- Tempo opvoeren! Tjonge, iedereen zet meteen de vaart erin.
- Stoppen……. na 3 kilometer kom ik erachter dat mijn fietsbril nog bij de start ligt. Lekker begin van de tocht. Zullen vele laatsten de eersten zijn? Ik hoop het.
- Eigen tempo zoeken. Wie gaat voorop? Waar wil ik zelf fietsen, wat kan ik aan? Wat werkt voor de groep en voor mijzelf?
Ik begin goed, baal als ik terug moet voor mijn bril en dan volgen er meerdere baal momenten. Ik probeer aan te haken, maar verlies de groep zodra we moeten klimmen en er zijn nogal wat klimmetjes! Gelukkig zijn de negen vrouwen met wie ik deze tocht fiets geduldig. Maar het vraagt ook een keuze merk ik. Kan ik meer uit mezelf halen, mijn tempo verhogen of ga ik aangeven dat ik mijn tempo moet handhaven om de finish te halen………?
Fietsen met een groep is gaaf. Je tempo ligt hoger, je kunt elkaar uit de wind houden, je kunt fijne gesprekken voeren en tips uitwisselen. Maar het is ook een kunst om dichtbij jezelf te blijven. Voor de duidelijkheid; we kennen elkaar niet tot nauwelijks. Geen idee van tempo van de ander, geen idee wat de ander aan kan. Dus dan maar gewoon trappen en ontdekken. En ik merk na een tijdje dat ik het niet ga redden om het tempo van het kop groepje vol te houden. We verdelen ons en maken heldere afspraken over wanneer we stoppen. Dit lucht op. En wat fijn, twee vrouwen vergezellen mij, ze passen hun tempo aan en zo trappen we door tot de finish.
Ik herontdek tijd, zeker tijdens een tocht als deze. 110 km klinkt als een lange tijd, maar op de fiets, naast een ander, genietend van de mooie omgeving, lettend op het wiel voor je zorgt voor iets bijzonders. De tijd staat als het ware stil. Ik hoef alleen maar te trappen, te drinken, te eten en zo nu en dan afstemmen op de groep. Als ik dat besef, ebt het baal-gevoel weg. Ik fiets hier, met een groep dat wel, maar niet om mezelf kwijt te raken. Niet om een ander te evenaren, maar om in mijn tempo te genieten van de tijd die mij wordt gegeven. En zo, denk ik later, is het hele leven. In de tijd die je krijgt ga je in je eigen tempo voort, soms moet je even stil staan, soms ook even terug. Soms pas je je tempo aan. Je kunt ervoor kiezen om te balen, te blijven kijken naar die ander die al boven is, maar dan mis je zoveel moois. Ga, ontdek wie er naast je, voor je en achter je is, je bent nooit alleen!
Ook benieuwd hoe het is om met anderen te fietsen? Misschien is een hoogtestage wel wat voor je!
